۱ـ۱ مقدمه
انعطاف‌پذیری یکی از اجزاء آمادگی جسمانی و یک بخش کلیدی در پیشگیری از آسیب و بهبود اجرای ورزشی می‌باشد ( ). در افراد غیرفعالی که عادت به زندگی کم تحرک دارند، عضلات و تاندون‌هایشان کوتاه و فاقد قابلیت کشش می‌شوند. به عبارت دیگر دستگاه عضلانی در نتیجه بی‌تحرکی، به تدریج قابلیت ارتجاعی خود را از دست می‌دهند و در نهایت دچار کاهش قابلیت کشش می‌شود(  ). برای توسعه سریع انعطاف‌پذیری، تمرینات مربوط به گرم کردن اجرا می‌گردد که در نتیجه اجرای یکسری حرکات کششی تا میزان محدودی می‌توان برانعطاف‌پذیری افزود، لیکن این نوع تمرینات به تنهایی نمی‌تواند سبب بهبود انعطاف‌پذیری در درازمدت شود( ). امروزه تمرینات کششی به منظور توسعه انعطاف‌پذیری، بخش مهمی از هر نوع فعالیت جسمانی به شمار می‌رود ( ).
چندین شیوه کششی شامل ایستا ، پویا  و تسهیل عصبی ـ عضلانی گیرنده‌های عمقی  (PNF) افزایش در انعطاف‌پذیری را نشان داده‌اند(  ).

۲ـ۱ بیان مسأله
تمرینات انعطاف‌پذیری به طور کلی به عنوان یک بعد مهم در اجراهای ورزشی پذیرفته شده است و بطور وسیعی بعنوان یک شیوه مؤثر در درمان و پیشگیری از آسیبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرینات کششی برای افزایش قابلیت کشسانی بافت،  و بدین طریق افزایش دامنه حرکت مفاصل ویژه طراحی شده‌اند. اعتقاد بر این است که افزایش دامنه حرکت عملکردهای ورزشی را بهبود و شدت و تعداد آسیبها را کاهش می‌دهد ( ). با وجود اینکه عوامل ارثی نقشی تعیین کننده در انعطاف‌پذیری ایفاء می‌کنند، حرکت‌پذیری  مفصل می‌تواند از طریق یک برنامه منظم حرکات توسعه دهنده انعطاف‌پذیری حفظ و یا توسعه داده شود.( )

منابع:

۱-  کلخوران، ج. (۱۳۷۳) مقایسه دو روش کششی ایستا و انقباض استراحت در عضلات همسترینگ ،‌پایان نامه کارشناسی ارشد،‌دانشگاه تهران.

۲-  قاسمی، س.ع. (۱۳۸۰) بررسی تمرینات کششی ایستا وPNF بر دامنه حرکتی مفصل زانو در ورزشکاران آمپوته از ناحیه زیر زانو، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه گیلان.

۳-  رضا قلی زاده، م. (۱۳۸۰) ،‌مقایسه تاثیر دو روش تمرین کششی ایستا و PNF (شیوه C-R) روی دامنه کششی و قدرت عضله همسترینگ مردان غیرورزشکار ،‌پایان نامه کارشناسی ارشد،‌دانشگاه شهید بهشتی.

دانلود فایل